Διανύουμε μια εποχή που καλώς ή κακώς -δεν το σχολιάζω- άλλαξε ριζικά τον τρόπο επικοινωνίας των ανθρώπων, μετασχημάτισε τις ταχύτητες της και μείωσε δραστικά την απόσταση ανάμεσα στη δημιουργία και την κατανάλωσή της και . Η πολιτική επικοινωνία και η παραγωγή πολιτικής δεν μπορούν να παραμείνουν ως έχουν. Το διαδίκτυο δίνει τη δυνατότητα στους πολίτες κυρίως στους ηλεκτρονικά εγγράμματους να συμμετέχουν σε πολιτικές συζητήσεις και να διαμορφώνουν πολιτική. Σήμερα, όλο και περισσότερο το διαδίκτυο αποδεικνύει καθημερινά τη δύναμή του στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης είτε αυτή αφορά στην πανδημία και στα εμβόλια είτε στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Και οι πολίτες που είναι μέλη πολιτικών κομμάτων εκεί καταφεύγουν στη μεγάλη τους πλειοψηφία για να εκφραστούν πολιτικά. Υπάρχουν πολιτικά μέσα από τη συμμετοχή τους στα κοινωνικά δίκτυα, στις οριζόντιες δικτυώσεις, στις ψηφιακές θεματικές ομάδες. Η πανδημία πολλαπλασίασε το κοινό χρήστη των ψηφιακών μέσων καθώς γκρέμισε τις αντιστάσεις της ψηφιακής συμμετοχής. Πανδημία ξεπανδημία η αλήθεια είναι ότι οι εξ αποστάσεως εκδηλώσεις ήρθαν για να μείνουν.
Τα πολιτικά κόμματα, πυραμιδικά οργανωμένα, τείνουν να αντικαταστήσουν την κομματική λειτουργία που κακά τα ψέματα δεν υπάρχει πια τουλάχιστον με την έννοια της διαμόρφωσης πολιτικής και λήψης αποφάσεων με τη συγκέντρωση των κομματικών λειτουργιών στην κορυφή της πυραμίδας σε τυπικά και άτυπα συμβούλια γύρω από τον αρχηγό του κόμματος. Η βάση του κόμματος κινητοποιείται κυρίως στις δημόσιες εκδηλώσεις και στις εκλογικές αναμετρήσεις. Κινούνται δηλαδή αντίθετα με τον από τα κάτω προσανατολισμό της ψηφιακής εποχής. Η Δεξιά που δεν έχει ιδεολογικούς λόγους να προσπαθεί να το αντιστρέψει θεωρεί την πραγματικότητα αυτή άλλη μια κανονικότητα και ο κομματικός της φορέας μετατρέπεται σταδιακά σε επιχείρηση που επενδύει στις δημόσιες σχέσεις και στη μιντιακή αλληλεξάρτηση. Η Αριστερά και συγκεκριμένα ο ΣΥΡΙΖΑ -που στον τίτλο είναι και Προοδευτική Συμμαχία- είναι ιδεολογικά αντίθετη με αντίστοιχες πρακτικές και η αλήθεια είναι ότι δεν τις έχει και στο τσεπάκι της. Αναζήτησε αρχικά τρόπους ανανέωσης μέσω της διεύρυνσης του κόμματος και τελικά κατά το δυνατόν αντιστοίχισης της εκλογικής του επιρροής με την κομματική του βάση, διεύρυνση δηλαδή και από τα κάτω.
Δεν θέλω να κρίνω εδώ τη διεύρυνση γενικά με το στόχο της οποίας συμφωνώ, πολύ περισσότερο με το μετασχηματισμό και την επανίδρυση του κόμματος της Αριστεράς. Θα αναφερθώ μόνον στη διεύρυνση της κομματικής βάσης που πιστεύω ότι απέτυχε. Και δεν ήταν δυνατόν να πετύχει. Ο βασικός κατά τη γνώμη μου λόγος πέρα από τις ενδοκομματικές επιδιώξεις των τάσεων στις οποίες έγινε συχνά εργαλείο είναι ότι τα νέα μέλη κλήθηκαν να ενταχθούν σε ένα απαρχαιωμένο κομματικό περιβάλλον που είχε δική του επετηρίδα, δικούς του λογαριασμούς να λύσει και δική του προκαθορισμένη ατζέντα.
Η δημιουργία ενός σύγχρονου κόμματος της Αριστεράς που θα λειτουργήσει ως πόλος για μια ευρύτερη συμπαράταξη για την προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας απαιτεί και το ριζικό κομματικό μετασχηματισμό του. Στην πραγματικότητα απαιτεί ένα κόμμα στέρεης πολιτικής ενότητας που ευνοεί την κοινωνική δικαιοσύνη και την άμεση δημοκρατία στις γραμμές του, τις οριζόντιες δικτυώσεις, τη δυνατότητα των μελών του να οργανώνονται στη βάση και θεματικών προτιμήσεων, ένα κόμμα που δεν φοβάται τη ψηφιακή εποχή αλλά την αξιοποιεί για να λειτουργήσει με δημοκρατία και διαφάνεια. Ένα κόμμα που δεν διστάζει να πειραματιστεί. Οι προτάσεις για το νέο καταστατικό του κόμματος είναι στη σωστή κατεύθυνση αλλά χρειάζονται ισχυρές ενέσεις τόλμης για να γεννηθεί το καινούριο.
ΤΑ ΝΕΑ,01.02.22