- Η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε από την κυβέρνηση και δεν προτίθεται να επιστρέψει. Οι λόγοι για τους οποίους αποχώρησε όχι μόνον υπάρχουν και σήμερα αλλά έχουν ενισχυθεί. Η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ συνθλίβει την κοινωνία με δυσβάστακτα μέτρα ενώ ταυτόχρονα αδυνατεί να κάνει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και οτιδήποτε σχετικό με την ανάπτυξη της χώρας. Η ΔΗΜΑΡ παραμένει λοιπόν στην αντιπολίτευση προσπαθώντας να είναι χρήσιμη και να συμβάλει με τις αντιπροτάσεις της σε βελτιώσεις της κυβερνητικής πολιτικής όσο αυτό είναι εφικτό. Η εκτίμηση αυτή αποτελεί θέση της ΔΗΜΑΡ. Είναι αναμενόμενο να μην συμφωνούν όλοι και όλες. Η Δημοκρατική Αριστερά είναι ένα δημοκρατικό κόμμα και όπως σε όλα τα δημοκρατικά κόμματα υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις και διαφωνίες.
- Κατά την άποψή μου η αντίθεση μνημόνιο- αντιμνημόνιο είναι προβληματική και δεν ανταποκρίνεται στα πραγματικά κοινωνικά, ιδεολογικά και πολιτικά διλήμματα που βρίσκονται στην καρδιά του κράτους και της κοινωνίας. Η πραγματική διάκριση είναι ανάμεσα στη οπισθοδρόμηση/συντήρηση και στην πρόοδο. Στη συντήρηση θα έβαζα όλες εκείνες τις αντιλήψεις και τις συμπεριφορές που υποστηρίζουν και διαιωνίζουν τις κοινωνικές διακρίσεις, τους διάφορους –ισμούς- που καλλιεργούν το μίσος ανάμεσα στους ανθρώπους, τον εθνικισμό, το ρατσισμό και το σεξισμό για παράδειγμα καθώς και έναν κυνισμό σε σχέση με τα κοινωνικά δικαιώματα και το κοινωνικό κράτος. Τον κυνισμό της καταγγελίας του αφού το καταλήστεψαν για πελατειακούς λόγους. Η συντήρηση εκφράζεται στην Ελλάδα από τη δεξιά που απαρτίζεται και από μνημονιακές –ΝΔ- και αντιμνημονιακές –ΑΝΕΛ- δυνάμεις. Δεν συμπεριλαμβάνω τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, που δηλώνει και αυτή αντιμνημονιακή, διότι είναι ξεχωριστή περίπτωση μελέτης. Θεωρώ όμως ότι το πλησιέστερο ιδεολογικά σε αυτήν κόμμα είναι οι ΑΝΕΛ του Καμένου. Πως λοιπόν θα μπορούσε η διαφορά μνημόνιο-αντιμνημόνιο να αποτελέσει στοιχείο πολιτικής σύγκλισης; Είναι εξάλλου εύκολο να καταδικάσεις το μνημόνιο, το κάνουν ακόμα και οι υπουργοί και οι κυβερνητικοί βουλευτές. Το δύσκολο είναι να δείξεις με πειστικό τρόπο πως θα βγεις από το μνημόνιο, τι θα κάνεις την επόμενη μέρα. Αυτό κατά τη γνώμη πρέπει να σκεφθεί η Αριστερά αν θέλει να κυβερνήσει. Και να επισκεφθεί ξανά τους γενέθλιους τόπους της συγκρότησής της, την Πρόοδο. Να αφήσει με άλλα λόγια πίσω της την άρνηση για αλλαγές και να γίνει η επισπεύδουσα δύναμη των προοδευτικών αλλαγών που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία. Να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Να ξαναγίνει τολμηρή η Αριστερά.
- Υπάρχουν πράγματι δυο πόλοι, ο πρώτος είναι η ΝΔ με την οποία συγκλίνει προγραμματικά τελευταία και το ΠΑΣΟΚ και ο δεύτερος ο ΣΥΡΙΖΑ με μεγάλο πολιτικό κενό μεταξύ τους. Το κενό αυτό καλύπτει σήμερα σ’ ένα βαθμό η ΔΗΜΑΡ με τις πολιτικές της προτάσεις και τη στάση της. Διότι δεν μπορούμε να μιλάμε για τρίτο πόλο χωρίς διακριτή πολιτική πρόταση για την πορεία της χώρας. Και νομίζω ότι η ΔΗΜΑΡ την έχει αυτήν την πρόταση αν όχι απόλυτα επεξεργασμένη αλλά σαν λογική, μια λογική ρεαλιστική που θεωρεί αναγκαίες τις μεταρρυθμίσεις, που δεν αμφιταλαντεύεται για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και το ευρώ και που ταυτόχρονα υπερασπίζεται το κοινωνικό κράτος και δεν θεωρεί μονόδρομο τις πολιτικές που μας επιβάλλουν οι δανειστές μας. Από τη στιγμή συνεπώς που υπάρχει τρίτη πρόταση, υπάρχει και τρίτος πόλος που μένει φυσικά να απευθυνθεί η ΔΗΜΑΡ και σε άλλες κινήσεις, να διευρυνθεί, να επανασυγκροτηθεί ενδεχομένως αν υπάρξουν οι συνθήκες. Ο πόλος αυτός οφείλει κατά την άποψή μου να στρίβει το τιμόνι της χώρας προς την πρόοδο που λέγαμε πριν και ανάλογες να είναι οι συμμαχίες του.
- Η Ευρώπη είναι η δεύτερη πατρίδα μας και την πατρίδα του κανείς προσπαθεί να την κάνει καλύτερη αλλά δεν μπορεί ν’ αλλάξει πατρίδα. Αυτή την εποχή πράγματι έχουμε να κάνουμε με μια γερμανική Ευρώπη που αντιστέκεται ωστόσο και θα μπορεί ν’ αντισταθεί ενδεχομένως περισσότερο όσο ολοκληρώνει τις διεργασίες της ενοποίησής της.