Έχω από τα παλιά φίλους που κατέληξαν δεξιοί, με το Μητσοτάκη για την ακρίβεια. Η ζωή τους τάφερε έτσι, δικαίωμά τους, αλλά οι ίδιοι το αποδίδουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Δύναμη ο ΣΥΡΙΖΑ! Τους άλλαξε τα μυαλά. Εντυπωσιάζομαι κάθε φορά που μιλάω με κάποιους και κάποιες από αυτούς για τα επιχειρήματα που διαθέτουν για να δικαιολογούν πολιτικές πράξεις της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού με τις οποίες αρχικά διαφωνούν, για να συμφωνήσουν όμως τελικά. Οι πρόσφατες υποκλοπές τούς έφεραν σε δύσκολη θέση. Ιδίως μετά τη δραματική εμφάνιση Μητσοτάκη στην εθνική αντιπροσωπεία και το πολιτικό σφυροκόπημά του από τον Αλέξη Τσίπρα. H ΕΥΠ δεν παρακολουθούσε εξάλλου κανένα Συριζαίο. Τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ άκουγε. Πολλοί ωστόσο από τους Νεοδεξιούς παραμένουν σκεπτικοί στο να καταδικάσουν τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας για τους κοριούς και να πάρουν αποστάσεις από τη ΝΔ. Στην πραγματικότητα, κάνουν χρήση συνεπειοκρατικών και ωφελιμιστικών θεωριών σύμφωνα με τις οποίες τα μέσα που χρησιμοποιούνται, όσο απεχθή και αντιδημοκρατικά και αν είναι, δεν μετράνε αν το κοινωνικό όφελος που θα προκύψει από τη συγκεκριμένη πράξη είναι μεγάλο. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση των επισυνδέσεων, όπως μάθαμε ότι λέγονται οι κοριοί, δεν ισχυρίζονται, όπως κάνει ο Μητσοτάκης, ότι δεν ήξερε, ούτε αμφισβητούν ότι ήταν δική του η εντολή. Δεν είναι δηλαδή αφελείς οι άνθρωποι, το αντίθετο. Υποστηρίζουν όμως ότι η ηθικότητα μιας πράξης κρίνεται από τις συνέπειες που αυτή έχει για το συλλογικό καλό. Παρεμπιπτόντως γι’ αυτό και οι περισσότεροι, αν και ψηφοφόροι της ΝΔ πήγαν να ψηφίσουν το Λομβέρδο για αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Για τις συνέπειες. Για το συλλογικό καλό, φρόντιζαν. Για παρόμοιους λόγους δικαιολόγησαν και τη λίστα Πέτσα. Έπρεπε τα ΜΜΕ να στηρίξουν τη μεγάλη μάχη κατά της πανδημίας. Από κοντά και τον Μητσοτάκη που ηγείτο της μάχης. Το αποτέλεσμα, κοινώς το διαρκές λιβάνισμα των ΜΜΕ στην κυβέρνηση άξιζε όλα τα λεφτά. Παρόμοια και τα επιχειρήματα για τις Πρέσπες με τις οποίες συμφωνούσαν. Οι φουστανέλες στο Σύνταγμα με τις ευλογίες της ΝΔ και του Μητσοτάκη ήταν το μέσο για να ηττηθεί, λένε, η Χρυσή Αυγή. Άσχετα αν με αυτόν τον τρόπο νομιμοποιήθηκε ένας ακραίος εθνικισμός που λειτουργεί απαγορευτικά για τον εκσυγχρονισμό και τον εξευρωπαϊσμό της χώρας που επαγγέλλονται. Ο σκοπός, ο σκοπός που κάθε φορά ορίζουν, αγιάζει τα μέσα, τα όποια μέσα χρησιμοποιούν.
Το σκοπό της άρσης του απορρήτου των τηλεφωνικών επικοινωνιών του Νίκου Ανδρουλάκη δεν τον γνωρίζουμε, ισχυρίζονται. Μπορεί να υπάρχει εθνικός λόγος, όπως οι διαρροές του Μαξίμου αφήνουν να εννοηθεί. Δεν έπρεπε να γνωρίζει η πολιτεία, ο Μητσοτάκης δηλαδή, αν οι πληροφορίες που είχαν ήταν ακριβείς; Πολύ περισσότερο που επρόκειτο για τον υποψήφιο αρχηγό του τρίτου πολιτικού κόμματος; Αλλά ακόμα και αν δεν είναι για λόγους εθνικής ασφάλειας αλλά για λόγους κομματικού συμφέροντος, -όπως η κοινή λογική υπαγορεύει αλλά και έκανε φανερό ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή-, ξεχάσαμε, ρωτούν, το 2015 και όσα ακολούθησαν; Όλα τα θυμούνται: το Βαρουφάκη, το τρίτο μνημόνιο, τα βοσκοτόπια, το Μάτι, όλα για να δικαιολογηθεί η κατάχρηση εξουσίας από τη μεριά του πρωθυπουργού. Ακόμα και υποψίες υποκλοπών ξεθάβονται για να υποστηριχθεί τελικά ότι οι κοριοί είναι κοινή πρακτική των κυβερνώντων. Γεγονός, αλλά όσο πιο αυταρχικά τόσο περισσότερες, τόσο πιο ανεξέλεγκτες, τόσο πιο προκλητικές. Και σε βασανιστήρια επιδίδονται τα κράτη, για λόγους εθνικής ασφαλείας. Και αυτά θα τα αποδεχθούμε; Για όποιο σκοπό. Μπορεί ένας σκοπός να είναι πάνω από όλα; Ακόμα και ο εθνικός; Πάνω από τους ανθρώπους, πάνω από τα ανθρώπινα δικαιώματα, πάνω από την κοινωνία. Σαν να μπορεί να επιβιώσει ένα έθνος χωρίς πολίτες.
Και πόσο μπορεί τελικά ο σκοπός να αγιάζει τα μέσα; Και ποια μέσα; Ακόμα και αυτά που βάλλουν την καρδιά της Δημοκρατίας; Τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα; Τα θεμέλια του κράτους δικαίου; Και είναι άραγε ο σκοπός ουδέτερος; αποδεκτός για όλους τους πολίτες; Δεν υπάγεται σε ιδεολογίες, σε πολιτικές εκτιμήσεις; Ακόμα και αν τρέμουν την επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση γης χώρας, είναι ο σκοπός αυτός πάνω από τους νόμους, τη δημοκρατία, τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα; Ως πότε ο τυφλός αντισυριζισμός θα δικαιολογεί την υποστήριξη μιας κυβέρνησης και ενός πρωθυπουργού που έχει προσβάλλει βαθιά τους δημοκρατικούς θεσμούς και τις δημοκρατικές ευαισθησίες των πολιτών;
Είναι νομίζω καιρός για αποστάσεις, φίλοι και φίλες. Καιρός να αποσύρετε την άνευ όρων υποστήριξη σε πολιτικές πράξεις που είναι αντίθετες με το κράτος δικαίου το οποίο πολλές φορές χρειάστηκε από κοινού να υπερασπιστούμε στο παρελθόν.
Δημοσιεύθηκε σήμερα στα ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου, 3-4/9/2022